Kampinoski Park Narodowy
|
Kampinoski Park Narodowy, graniczący od północy z Warszawą, pełni rolę „zielonych płuc” Stolicy i obejmuje tereny Puszczy Kampinoskiej rozciągające się w pradolinie Wisły. Nazwa puszczy, a co za tym idzie i nazwa parku, pochodzi od miejscowości Kampinos. Cechą szczególną krajobrazu puszczańskiego są wydmy i bagna. Puszcza jest ostoją dla wielu gatunków roślin i zwierząt. Na godło parku wybrano wizerunek jednego z nich – łosia, będącego największym ssakiem zamieszkującym park. Puszcza Kampinoska to jednak nie tylko piękna przyroda, ale również dziedzictwo historyczne i kulturowe. Tędy ciągnęły wojska króla Władysława Jagiełły śpieszące pod Grunwald. Tu chronili się uczestnicy Powstania Styczniowego. Tragiczne, jak wszędzie, były lata II Wojny Światowej. We wrześniu 1939 roku, w Bitwie nad Bzurą, poniosły klęskę dzielnie bijące się armie Poznań i Pomorze, które zdążały na pomoc walczącej Warszawie. W latach 1939-1941 w Puszczy Kampinoskiej mordowano elitę narodu polskiego (zob. m.in. Muzeum – Miejsce Pamięci Palmiry), a w 1944 roku żołnierze AK Grupy Kampinos szli z odsieczą powstańczej Warszawie. Działaność Kampinoskiego Parku Narodowego nie ogranicza się tylko do ochrony przyrody, ale obejmuje również szeroko pojętą działalność edukacyjną i popularyzatorską, którą prowadzą m.in. Ośrodek Dydaktyczno Muzealny im. Jadwigi i Romana Kobendzów w Granicy, Ośrodek Edukacji KPN w Izabelinie czy Ośrodek Hodowli Żubrów w Smardzewicach. Kampinoski Park Narodowy jest doskonałym miejscem aktywnego wypoczynku. Rozwinięta sieć szlaków zachęca do uprawiania turystyki pieszej (360 km szlaków) i rowerowej (200 km szlaków), a zimą – do narciarstwa biegowego. Na terenie parku, w wyznaczonych do tego miejscach (12 polan wypoczynkowych) istnieje możliwość skorzystania z ław, stołów, wiat oraz miejsc przeznaczonych na rozpalenie ogniska, przy czym, CO BARDZO WAŻNE, organizowanie imprez zbiorowych (zlotów, rajdów) i ognisk wymaga PISEMNEJ ZGODY Dyrekcji KPN.
|
|---|
WSTECZ