Łowicz
| Najstarsza wzmianka źródłowa o Łowiczu pochodzi z pierwszej połowy XII wieku. Od tego czasu aż do połowy XVII stulecia Łowicz, będący własnością i siedzibą arcybiskupów gnieźnieńskich, rozwijał się intensywnie jako ośrodek polityczny, administracyjny, religijny i gospodarczy. W wybudowanym w połowie XIV wieku zamku rezydował prymas, który w okresie bezkrólewia pełnił funkcję interrexa. Dlatego właśnie Łowicz zyskał miano „drugiej stolicy” Polski. Kwitło tu również życie kulturalne i naukowe. W Łowiczu gościli m.in. Andrzej Frycz Modrzewski, ksiądz Piotr Skarga czy Michelangelo Palloni. Na łowickim Starym Rynku wznosi się Bazylika katedralna, w podziemiach której pochowano dwunastu prymasów Polski. W budynku dawnego seminarium duchownego, utworzonego w 1689 roku zgodnie z decyzją prymasa Radziejowskiego, mieści się obecnie Muzeum Łowickie. W latach II Wojny Światowej budynek legł w gruzach. Zachowała się jedynie Kaplica św. Karola Boromeusza, a resztę gmachu odbudowano po wojnie. Po przeniesieniu seminarium do Warszawy, działała tu szkoła, do której uczęszczali m.in. Józef Chełmoński i Stanisław Noakowski. Godny uwagi jest również, będący częścią Muzeum Łowickiego, Skansen w Maurzycach, w którym prezentowane są zabytki architektury wiejskiej z terenu dawnego Księstwa Łowickiego. |
|---|
WSTECZ