English version


    Okolice Warszawy

    KAMPINOSKI PARK NARODOWY

    Kampinoski Park NarodowyKampinoski Park Narodowy, graniczący od północy z Warszawą, pełni rolę „zielonych płuc” Stolicy i obejmuje tereny Puszczy Kampinoskiej rozciągające się w pradolinie Wisły. Nazwa puszczy, a co za tym idzie i nazwa parku, pochodzi od miejscowości Kampinos. Cechą szczególną krajobrazu puszczańskiego są wydmy i bagna. Puszcza jest ostoją dla wielu gatunków roślin i zwierząt. Na godło parku wybrano wizerunek jednego z nich – łosia, będącego największym ssakiem zamieszkującym park. Puszcza Kampinoska to jednak nie tylko piękna przyroda, ale również dziedzictwo historyczne i kulturowe. Tędy ciągnęły wojska króla Władysława Jagiełły śpieszące pod Grunwald. Tu chronili się uczestnicy Powstania Styczniowego. Tragiczne, jak wszędzie, były lata II Wojny Światowej. We wrześniu 1939 roku, w Bitwie nad Bzurą, poniosły klęskę dzielnie bijące się armie Poznań i Pomorze, które zdążały na pomoc walczącej Warszawie. W latach 1939-1941 w Puszczy Kampinoskiej mordowano elitę narodu polskiego (zob. m.in. Muzeum – Miejsce Pamięci Palmiry), a w 1944 roku żołnierze AK Grupy Kampinos szli z odsieczą powstańczej Warszawie. Działaność Kampinoskiego Parku Narodowego nie ogranicza się tylko do ochrony przyrody, ale obejmuje również szeroko pojętą działalność edukacyjną i popularyzatorską, którą prowadzą m.in. Ośrodek Dydaktyczno Muzealny im. Jadwigi i Romana Kobendzów w Granicy, Ośrodek Edukacji KPN w Izabelinie czy Ośrodek Hodowli Żubrów w Smardzewicach. Kampinoski Park Narodowy jest doskonałym miejscem aktywnego wypoczynku. Rozwinięta sieć szlaków zachęca do uprawiania turystyki pieszej (360 km szlaków) i rowerowej (200 km szlaków), a zimą – do narciarstwa biegowego. Na terenie parku, w wyznaczonych do tego miejscach (12 polan wypoczynkowych) istnieje możliwość skorzystania z ław, stołów, wiat oraz miejsc przeznaczonych na rozpalenie ogniska, przy czym, CO BARDZO WAŻNE, organizowanie imprez zbiorowych (zlotów, rajdów) i ognisk wymaga PISEMNEJ ZGODY Dyrekcji KPN.

    ŻELAZOWA WOLA

    Żelazowa WolaMniej więcej godzina drogi dzieli Warszawę od Żelazowej Woli, gdzie w 1810 roku urodził się Fryderyk Chopin. Oficyna dawnego, nieistniejącego już dworu hrabiów Skarbków, w której przyszedł na świat wielki Kompozytor, jest dziś miejscem Jego upamiętnienia. Przed jubileuszem 2010 roku, czyli 200. rocznicą urodzin Fryderyka Chopina, zarówno w samym dworku, jak i w rozciągającym się wokół niego parku, przeprowadzono gruntowne prace remontowo-rewaloryzacyjne, w rezultacie których oblicze tego miejsca przeszło metamorfozę. Wnętrze dworku w nowej szacie może jednak rozczarowywać, bowiem na rzecz skromnej wystawy, ukazującej historię Żelazowej Woli jako miejsca upamiętniającego wielkiego Kompozytora, zrezygnowano np. z mebli, które niegdyś wypełniały pokoje. Natomiast park jest chyba jeszcze piękniejszy niż przed kilkoma laty i w każdym jego zakątku można delektować się nie tylko zjawiskową roślinnością, ale również muzyką Fryderyka Chopina, rozlegającą się wśród drzew.
    Warto również zajrzeć do pobliskiego Brochowa, gdzie znajduje się kościół parafialny, w którym ślub wzięli rodzice Fryderyka Chopina, a następnie on sam został tam ochrzczony.

    NIEBORÓW I ARKADIA

    Położony w sąsiedztwie Łowicza Nieborów kojarzony jest przede wszystkim z rodem Radziwiłłów, w posiadaniu których znajdował się niezmiennie od 1774 do 1945 roku. Jednak piękne barokowe założenie pałacowo-parkowe, wybudowane pod koniec XVII wieku według projektu Tylmana z Gameren, powstało dla prymasa Michała Radziejowskiego, który w 1694 roku nabył Nieborów od rodziny Nieborowskich. Otaczający pałac barokowy ogród utrzymany jest w stylu francuskim. Pałac w Nieborowie Jednym z najświetniejszych właścicieli Nieborowa, pierwszym z rodu Radziwiłłów, był Michał Hieronim Radziwiłł, posiadacz jednej z największych na ziemiach polskich fortun magnackich. Będąc człowiekiem starannie wykształconym i miłośnikiem sztuki, zgromadził w Pałacu Nieborowskim liczne obrazy, meble, wyroby rzemiosła artystycznego i bogaty księgozbiór. Swymi dobrami zarządzał skutecznie i nowocześnie. Był też jednak niestety przeciwnikiem obozu reform i targowiczaninem. Jego żona, Helena z Przeździeckich Radziwiłłowa, w 1778 roku rozpoczęła zakładanie romantycznego parku w stylu angielskim, który nazwała Arkadią. Prace projektowe prowadził m.in. Szymon Bogumił Zug, jeden z najwybitniejszych architektów doby stanisławowskiej. Wnętrze pałacu w Nieborowie W Arkadii do dziś wznoszą się Świątynia Diany, której sklepienie zdobi plafon z postacią Jutrzenki (aut. J.P. Norblin), Domek Gotycki i Akwedukt oraz szereg innych budowli. W 1945 roku Nieborów i Arkadię włączono do Muzeum Narodowego i do dziś Muzeum w Nieborowie i Arkadii stanowi jego oddział.

    ŁOWICZ

    Najstarsza wzmianka źródłowa o Łowiczu pochodzi z pierwszej połowy XII wieku. Od tego czasu aż do połowy XVII stulecia Łowicz, będący własnością i siedzibą arcybiskupów gnieźnieńskich, rozwijał się intensywnie jako ośrodek polityczny, administracyjny, religijny i gospodarczy. W wybudowanym w połowie XIV wieku zamku rezydował prymas, który w okresie bezkrólewia pełnił funkcję interrexa. Dlatego właśnie Łowicz zyskał miano „drugiej stolicy” Polski. Kwitło tu również życie kulturalne i naukowe. W Łowiczu gościli m.in. Andrzej Frycz Modrzewski, ksiądz Piotr Skarga czy Michelangelo Palloni. Na łowickim Starym Rynku wznosi się Bazylika katedralna, w podziemiach której pochowano dwunastu prymasów Polski. W budynku dawnego seminarium duchownego, utworzonego w 1689 roku zgodnie z decyzją prymasa Radziejowskiego, mieści się obecnie Muzeum Łowickie. W latach II Wojny  Światowej budynek legł w gruzach. Zachowała się jedynie Kaplica św. Karola Boromeusza, a resztę gmachu odbudowano po wojnie. Po przeniesieniu seminarium do Warszawy, działała tu szkoła, do której uczęszczali m.in. Józef Chełmoński i Stanisław Noakowski. Godny uwagi jest również, będący częścią Muzeum Łowickiego, Skansen w Maurzycach, w którym prezentowane są zabytki architektury wiejskiej z terenu dawnego Księstwa Łowickiego.

    SROMÓW

    Wieś Sromów niczym by się zapewne nie wyróżniała, gdby nie znajdujące się w niej Muzeum Ludowe Rodziny Brzozowskich, założone przez nieżyjącego już Juliana Brzozowskiego. Obecnie Jego dzieło kontynuują dzieci i wnuki, które podobnie jak inni członkowie rodziny Brzozowskich, są uzdolnione plastycznie. W muzeum obejrzeć można kilkaset drewnianych figur, z których większość połączona jest w ruchome kompozycje tematyczne, np. Wesele Łowickie. Prezentowanych jest tu również 30 naturalnej wielości figur, ubranych w przepiękne stroje regionalne. Ponadto muzeum gromadzi stare meble, sanie, wozy, bryczki, wolanty, uprzęże końskie i inne sprzęty. Muzeum w Sromowie utrzymywane jest wyłącznie dzięki zapałowi i funduszom własnym rodziny Brzozowskich, co czyni to miejsce tym bardziej godnym uwagi i podziwu.

    PŁOCK

    Dzieje Płocka, najstarszego miasta Mazowsza, rozpoczynają się w X wieku, kiedy powstał tu warowny gród. Nieco później, w czasach Władysława Hermana i Bolesława Krzywoustego Płock stał się stolicą Polski. Świadectwem jego długiej i bogatej historii są m.in. liczne zabytki architektury i sztuki, wśród których wyróżnia się przede wszystkim Bazylika Katedralna. Jej historia sięga połowy XII wieku, kiedy wybudowano ją z fundacji biskupa Aleksandra z Malonne. W Kaplicy Królewskiej pochowani są władcy, którzy z Płocka uczynili stolicę kraju, czyli Władysław Herman i Bolesław Krzywousty. Warto również odwiedzić Muzeum Diecezjalne, w zbiorach którego znajdują się tak wspaniałe zabytki, jak Herma św. Zygmunta, czy Kielich Konradowski. Bardzo ważnym miejscem jest Sanktuarium Bożego Miłosierdzia, gdzie w 1931 roku św. Siostra Faustyna doznała pierwszych objawień Chrystusa Miłosiernego. Koniecznie trzeba zajrzeć na Stary Rynek, po środku którego wznosi się ratusz. Stąd codziennie o godz. 12.00 i 18.00 rozlega się płocki hejnał. Hejnałowi o godz. 12.00 towarzyszy scena pasowania Bolesława Krzywoustego na rycerza. W czasie wizyty w Płocku nie można pominąć Muzeum Mazowieckiego, szczycącego się największą w Polsce kolekcją sztuki secesyjnej. Latem trzeba koniecznie skorzystać z rejsu statkiem po Wiśle.

    KAZIMIERZ DOLNY NAD WISŁĄ

    Rynek w KazimierzuHistoria Kazimierza Dolnego nad Wisłą rozpoczęła się w XII wieku, jednak największy rozwój miasta przypadł na XVI i XVII stulecie. Był to „złoty wiek” Kazimierza. Miasto bogaciło się głównie dzięki położeniu na szlakach handlowych i czerpaniu korzyści z handlu zbożem spławianym Wisłą do Gdańska. Świadectwem ówczesnej zamożności Kazimierza są okazałe spichlerze (m.in. Kobiałki i Ulanowskich), piękne kamienice (m.in. Celejowska, Pod św. Mikołajem i Krzysztofem, Biała) oraz kościoły (m.in. Fara pw. św. Jana Chrzciciela i św. Bartłomieja Apostoła). Nad miastem góruje tzw. baszta i ruiny zamku zbudowanego jeszcze w czasach Kazimierza Wielkiego. Przez wieki Kazimierz zamieszkiwała również społeczność żydowska, o czym przypomina późnobarokowa synagoga, jatki koszerne i cmentarze żydowskie. Na początku XX wieku miasteczkiem szczególnie zaczęli interesować się artyści, głównie malarze. Od 1923 roku swych studentów  przywoził tu na letnie plenery artystyczne świetny malarz, profesor warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych Tadeusz Pruszkowski. Artystyczne i kulturalne tradycje Kazimierza kontynuowane są do dziś. Rok rocznie odbywają się tu plenery malarskie, Ogólnopolski Festiwal Kapel i Śpiewaków Ludowych, Festiwal Filmu i Sztuki „Dwa Brzegi”, Festiwal Muzyki i Tradycji Klezmerskiej oraz inne ciekawe imprezy. W Kazimierzu można też iść na długi spacer jednym z przepięknych lessowych wąwozów lub przeprawić się statkiem na drugą stronę Wisły do zamku z Janowcu.

    PUŁAWY

    Puławy kojarzone są przede wszystkim z założeniem pałacowo-parkowym, będącym do dziś największą atrakcją turystyczną miasta. Historia tego założenia rozpoczęła się w drugiej połowie XVII wieku, kiedy powstała tu letnia rezydencja Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, tego samego, który wybudował pawilon Łazienki w Ujazdowie. Nieco później Puławy przeszły w ręce jego córki, Elżbiety Sieniawskiej, a następnie jej córki, Marii Zofii z Sieniawskich Czartoryskiej, primo voto Denhoffowej. Tym sposobem Puławy stały się własnością Czartoryskich, którzy przekształcili je w jeden z najbardziej prężnych ośrodków życia politycznego i kulturalnego na ziemiach polskich. Szczególną rolę odegrały Puławy po utracie niepodległości. Izabella z Flemmingów Czartoryska uczyniła z nich „małą ojczyznę”, którą zwano również „Polskimi Atenami”. W tamtym czasie Puławy odwiedzali m.in. Jan Paweł Woronicz, Julian Ursyn Niemcewicz czy Grzegorz Piramowicz. W wybudowanej w 1801 roku Świątyni Sybilli znalazło się pierwsze polskie muzeum pamiątek narodowych. Upadek Powstania Listopadowego położył kres świetności Puław. Współczesne Puławy są dużym miastem przemysłowym, które poza dawną rezydencją Czartoryskich, znane jest głównie ze znajdujących się tu Zakładów Azotowych.

    Szanowni Państwo! W związku z powtarzającymi się przypadkami bezprawnego kopiowania tekstów zamieszczonych na naszej stronie internetowej, uprzejmie informujemy, że prezentowane tu opisy zostały przez nas przygotowane na potrzeby naszych Klientów. Nie są one natomiast przeznaczone do kopiowania i upubliczniania na innych konkurencyjnych stronach internetowych. Zamieszczone na naszej stronie teksty są oryginalne i w rozumieniu prawa stanowią naszą własność. Ich bezprawne powielanie jest nie tylko złamaniem przepisów dot. ochrony praw autorskich i konkurencji, ale też naruszeniem dobrego obyczaju. Karolina Paczyńska


    WSTECZ